Aklı ve mantığı ele geçiren, aynı zamanda akla ve mantığa sığmayan bir kadınsın. Geriye bakarak gitmeye çalışan. Kırık bir umut taşıyan. Sana hep içten yazmak istedim. Ama öyle büyük duvarların vardı ki, kırık bir aynaya bakmak gibiydi seninle konuşmak.                            
Kalbim gülse de o masumluğunda,yüzüm kesikler içinde kaldı, her bir konuşmanda. Seni ilk gördüğümde, içinde onca  yara hala kanıyordu. Ama o yaraların bile iyileşmek istemiyordu.Çünkü biliyorlardı; yara iyileşince ölür. İyileşmek istemeyen yaralarına sürecek merhemi arıyordun. Ama dahada kanıyordun karşımda. Kanayan kişilerin her zaman sözleri ağırdır. Sende ağırdın. Ama mutlu görünmeyi seviyordun. Mutlu olmak her şeye sahip olmak değil,sahip olduğun kadarını her şey yapabilmekti. Sen buna inanarak herşeyi tek başına yapıyordun.
       
Senden öğrendiğim o kadar çok şey var ki. Bunlara nasıl sebep oldun, bende anlamadım.Aslına bakarsan sana göre ben seni hiç tanımadım.
         
Seni tanımak için sana benzemek değildi niyetim.Aynı kafada olmamak, seni tanımadığım anlamına gelmiyordu. Kendimi kaybetmeden sana uyum sağlayabilmekti amacım. Ama ben sende kendimi kaybettim. Sesini duyduğum o anda neden ve niçin sana akıttım içimdekileri bilemiyorum. İçinde gizli bir cehennem taşıyan cennet gibiydin sen.
Söneyim derken senin içinde yandım ben.
     
Bazı insanlar birbirlerini buldukları an kaybederlermiş biliyor musun? Ben seni hiç kazanmayı düşünmedim oysa. Ya da kazanmak için savaşmadım yandığım halde. Ben kokladım, ben sadece sana baktım. Uzun zamandır kimsenin bakmaya cesaret edemediği şekilde. Kah uykunda, kah dalgınlığında. Gözlerindeki o amansız çığlıklarını görememek asıl körlüktü bence. Ben gözlerindeki boşluğa dalıp gittim. Sahipsiz bakışların benim olsun istedim küçük bir an; ama sahiplenmek kaybettirir, biliyorum.

Benden bahsettiğin cümlelerin bir uçurum gibiydi beynimde; düşmekten çok korktuğun ama bir çocuk gibi kıyısında oynamaktan asla vazgeçmediğin. Sanki yolları sen değil de yollar seni yürüyordu. Belki ben abartıyorum. Öyle olsun ...
   
Sayende bir insanın gözlerine bakıp, kalbini görebiliyorum, her seferinde. Eskisi gibi değilim. Seni tanıyınca çok değiştim.Neden mi? Herkesin dünyası gördükleri kadardır. Sen önüne bakmaya çalışırken, ben uzakları ezberledim sözlerinde. Sen olup bitenlerle ilgilenirken, ben olmayanın izindeydim, sendeydim...
 
Sonunda hayat bize gidenlerin niçin dönmediğiyle değil, neden gittiğiyle ilgilenmemiz gerektiğini öğretir. Sen senden gitmiş her bir kişinin, senden neden gittiğini biliyordun. Bende benden gidenleri seni görünce anladım.Hayat böyle bir şeydi işte,kimileri yokken var gibiydi, kimileri elimizi tutarken yanımızda değildi.Gizli aldatmalar, sevdiğin insanın üzerine basmadan çiğnemektir. Ben sende üzerine basmadan sevdiğimi sandığım kadını çiğnedim.Her şeye rağmen en güzel yanlışımdın sen. Aşka(aşık olduğumu sandığım kadına) ettiğim yeminlerin en tatlı hayal kırıklığıydın.  
 
İnsan, kendinde kalmayacaklar uğruna, kendisini kendisi yapan şeyleri neden harcardı? İnsanları anlamıyordum ben. Ummadığın insanlar adam oluyor, adam sandıklarıysa yalan! İnsanlar yan yanayken bile ``biz`` olamıyorsa, aslında çoktan gitmişlerdir birbirlerinden. Yokken bile var olan, zamanla varken bile olmayana dönüşebiliyordu. Hayat böyle bir şeydi işte, kimileri yokken bile var gibiydi, kimileri elimizi tutarken bile yanımızda değildi.Gitmenin zayıf bahaneleri, kalmanın güçlü gerçeklerini yenermiş.  
Sözün kısası;
İçinde umut olmayan bir günü, ayakta tutan tek şey, içinde umut taşıyan bir yarın olmasıydı.

Her şeye rağmen, SENİ TANIMAK SIRF BU YÜZDEN GÜZELDİ... Yarınımı o masum gözlerinde buldum, dünümü gözyaşlarında unuttum.

Kaybettiğim umutlarıma...


Hamiş=Birsen Tezer`in şarkısı olan.
Sanki Rüya şarkısını dinleyerek.
Bir kaç dakikada olsa gözlerinizi kapatıp, içinizdeki kaybettiğiniz tüm umutlarınızla yüzleşmenizi dilerim.

Hayat kısa zira kuşlar uçuyor efenim...

Özgür Kelebek