Üye
(10 Puan)
 
|
Hetero Olmaya Çalışmak:
Öfff...iğrendim kendimden. Hetero pornosu izleyip iğrenç iğrenç hayaller kurdum...kendimi o pozisyonlarda hayal etmeye çalıştım...ve hatta bunları düşünerek mastürbasyon yapmaya bile çalıştım...
SONUÇ: Gerçek anlamda tahrik bile olamadım ve kendimi kirlenmiş hissettim...ne garip, tek tanrılı dinlerde eşconsellik iğrenç olarak tanımlanıyor fakat ben esas hetero şeyler hayal ettiğimde kendimi iğrenç hissediyorum. Kendi doğal halimdeyken kendimden iğrenmiyorum, lezbiyenlik çok doğal ve masum geliyor, ama hetero olma çabalarım beni kendimden iğrendiriyor. Bi daha yapmicam. Uğraşmakla olmuyor. İyisiyle kötüsüyle ve Tanrı günah bile saysa bile lezbiyenim ben. Şu an ne kadar midem bulandığını anlatamam. Olamıyorum işte...bu kadar basit. Düşüncesi bile bu kadar iğrendirirken ben nasıl olsun da gerçek hayatta deneyeyim? Bedenlerimiz oyuncak değil çünkü. Bi onunla yap, olmadı bununla yap...bu bana göre değil ki.
Neden hetero olmaya çalıştığıma gelince...hayatım çok daha rahat ve basit olurdu. Kendime zengin bi koca bulup onunla iğrenmeden seks yapıp bir çocuk sahibi olup rahat bir hayat yaşayabilirdim...tanıdığım birçok yakınım gibi. Ama benim istediğim bu diil. Benim hayalim bu diil. Özellikle de koca kısmı. Çocuk isterim, evet. Çocuk sahibi yakınlarıma imreniyorum, evet. Ama sırf bir çocuk için istemediğim bir adamın altına yatamam ben. Bu benim ruhumda yok. Ruhumla bedenim bir benim. Birinin istemediğini diğeri istemiyor. Bölünmüşlük yok. Bu bir bakıma iyi birşey. Bolünmüş insanlar çok sancılıdır çünkü. Allah`tan ben öyle diilim.
Ama hayatta en çok istediğim kadın beni istemiyor...O beni çoktan unuttu bile. Zaten bir gizemdi kendisi. Varla yok arası birşey. Ama ruhuma damgasını vurdu ve başka kimseyi sevemiyorum.
Belki de onun tarafından istenmemek duygularımı aldı götürdü benim. Kim bilir?
Belki de artık yalnız olmak istiyorum...
Ama bazen bir kadın çiziyorum aklımda...kokusunu bile hayal ediyorum...arzulara sürükleniyorum...hayallere...hem duygusal, hem cinsel manada. Sonra ise bu kadın ulaşılmaz olduğu için yoksunluk hissediyorum ve daha da duygusuzlaşıyorum çünkü bu yoksunluğu hissetmemenin tek yolu duygularını dondurup buzdolabında saklamak.
Ama şunu anladım ki böyle olmak bile olmadığın bir şeyi olmaya çalışmaktan daha iyi...yani hetero.
Artık neden lezbiyen olduğumu anlamaya çalışmayacağım. Bu boş bir çaba. İçine dalınan teoriler dipsiz bir kuyu gibi.
Belki de Tanrı`nın benim için planı bu. Benim ölene dek bakire ve yalnız kalmamı istiyor...ve bu yüzden hoşlandığım bütün kadınlar beni reddediyor...
Ama ben kaderci bir insan değilim. Az önce bahsettiğim ihtimal çok batıl bir düşünce...ve çok da tehlikeli aslında: Tanrı neden beni insanlıktan soyutlasın ki? Neden beni diğer insanlardan ayırd etsin ki? Bana karşı bir kasti mi var? Ruhumu mu temizlemeye çalışıyor? Ama bu ihtimal çok depresif ve ezoterik. Ben rahibe değilim ki? Olmak da istemiyorum. O kadar dindar değilim artık.
Sanırım en iyisi kendini zorlamamak...ve işleri zamana bırakmak.
Bazen su gibi akmak gerek, herşeye rağmen güneş gibi parlamak gerek...
Duygusal olarak kendi kendine yetmek gerek.
Tanrı`ya kızgın değilim...
|
